De spijker op zijn kop slaan, wordt dat genoemd. Goed zeven jaar ben ik nu bezig. Een beetje incasseringsvermogen heb ik intussen wel opgebouwd. Toch had ik dit jaar voor het eerst de neiging van het land te lopen.
Losgebroken tamme konijnen overschreden mijn veerkracht. Al het werk afgevreten.
Verleden week: winterwortels oogsten, tussen de rijen ontdekte ik een konijnenhol.
Of het nu klein fruit, peulvruchten, kool, wortel- of knolgewassen zijn, iedereen valt er op aan. Er zijn hazen, veldmuizen, dwarrelend in de lucht veel koolwitjes, allerlei knabbelde insecten, houtduiven niet te vergeten, en nu dus ook nog tamme konijnen.
In de buurt is de Groentenhof de enige plek waar nog in de volle grond groenten geteeld worden. Er wordt niets bestreden. Er rijden ook geen zware, snijdende, kortom, helemaal, geen machines rond. Hier groeien kruiden en groenten met smaak. Wie smult daar niet van? Maar ik dan? Ik lijk wel gek. Wie doet er nu nog zo iets?
Weinigen zullen bereid zijn voor een appel en een ei netto per uur te ploeteren. In moederaarde weliswaar, ploeteren blijft het.
Tamme konijnen;
afgevreten boerenkoolplanten
Op allerlei manieren is het jammer. Jonge mensen zonder eigen vermogen zijn niet in staat een redelijk inkomen te halen uit de biologische land- en tuinbouw. Hoe groot hun idealen en inzet ook, het zal onvoldoende blijken. Een groot verlies.
Mijn inschatting is dat de prijzen minstens verdubbeld zouden moeten worden.
De economie en ook de maatschappij zouden er door op hun kop gezet worden. Ineens blijkt voedsel geen basisrecht meer te zijn, maar nog altijd wel een basisbehoefte. Voedsel - zowel dierlijk als plantaardig - is niet vanzelfsprekend. Vroeger wist men dat. Er werd voor het voedsel gebeden en gedankt.
De ommekeer kent een zonnige kant: kleinschaligheid zal zegevieren; handarbeid en denkwerk komen in balans. Met de kennis van nu is het mogelijk met verstand te telen en de schepping hoog te achten. Wij zijn daar onderdeel van, wij zijn daarmee verbonden, dat weten wij nu.
Er zullen genoeg mensen zijn die de combinatie graag willen maken. Aarzel niet, wrijf de slaap uit uw ogen en begin een nieuwe dag.
Want ach, bovenal gaat het om liefde - niet om kleffe liefde - om liefde voor al wat tot leven gekomen is. Van mijn land ben ik niet weg gegaan - niets is er van mij - vier mensen helpen mij regelmatig vrijwillig: Ton, Paul, Remke en Maarten. Daarom ben ik nog gebleven ... en ja, ook omdat ik na een dikke vijftig jaar nog altijd graag buiten speel ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten